امید

زمانی ،

پرواز کلاغان سیاه

و

لاشخوارن مرده خوار

در آسمان آبی

نشانه ی وداع یک جان با هستی

و سلام با نیستی بود .

لیک

امروزه

لاشخوارن انسان نما

در جامه ، سالوس و ریا

نه تنها
بر بالین زنی شوی مرده

نیمه جان

بلکه

بر بالای سر زندگان

رقص مرگ می کنند

تا از جاری

خون پاک انسانها

اندکی دراز کنند

زندگی انگل گونه ی خویش را

اما

هستی را قانونی ست

اگر آسمان را هم از گریستن

بر خاک پاک خانه ما رمقی نیست

کشتزار های به خون نشسته

از جاری خون پاک مبارزان

دیری نخواهد پائید

سیلی خواهد شد

جوشان و خروشان

که خواهد درید سنیه هر لاشخور سیاه را

که خواهد شست هر لکه ی ننگ سالوس و ریا را

که خواهد کاشت

عشق و امید را

بر دل به زخم نشسته مادران

و

بر لبان به غم فرو بسته پدران .