تقدیم به سعید سلطانپور
مجید مشیدی
چگونه می توانم
چگونه می توانم از یاد برده باشم ؟
تنها گواه آن شب های گوته
که اینک خاطره ای بیش نیست.
چشم های سیاه و قد بلندت
یادآور شلعه خشم خلق ستمدید ه ام
را بیادم می آورد.
آن صدا و اندیشه ات
یاد های عطر آگین را به همراه داشت.
تو که برای خلق صدای آشنا بودی
تو که همواره در کنار خلق بودی
شگفتا، چه آسان دژخیمان تو را از ما گرفتند.
بدان، ای سرو ایستاده
اخگرهای دیگری هنوز در این فضای منجمد
به مانند تو
از درد و رنج مردم فریاد می زنند.
شماها به ما زندگی آموختید
و همواره در اندیشه ما زنده اید.
خرداد 1383